موسسه خدمات حسابداری ارقام نگر خبره آماده خدمات رسانی و مشاوره در زمینه خدمات حسابداری ، خدمات مالیاتی و مشاوره تامین اجتماعی به تمامی سازمان ها و شرکت های میباشد. برای مشاوره با ما در ارتباط باشید.

دارایی‌های حق استفاده

دارایی‌های حق استفاده

دارایی‌های حق استفاده

دارایی‌های حق استفاده

دارایی‌های حق استفاده بر اساس IFRS 16

بخش ۱: مبانی و تعاریف کلیدی

این بخش اصول بنیادین استاندارد IFRS 16 را تشریح می‌کند. دلیل معرفی این استاندارد و مفاهیم اصلی آن توضیح داده می‌شود. این مفاهیم، زیربنای حسابداری دارایی‌های حق استفاده را تشکیل می‌دهند. این بخش از “چرا” به “چه” حرکت می‌کند.

۱-۱: مقدمه: چرا استاندارد IFRS 16 حسابداری اجاره‌ها را متحول کرد؟

استاندارد IFRS 16 تحولی بنیادین در حسابداری اجاره‌ها ایجاد کرد. این استاندارد جایگزین IAS 17 و تفاسیر مرتبط با آن شد.  هدف اصلی آن افزایش شفافیت گزارشگری مالی بود. استاندارد جدید تضمین می‌کند که عمده قراردادهای اجاره در ترازنامه شناسایی شوند.  این رویکرد تصویری وفادارانه‌تر از تعهدات مالی شرکت ارائه می‌دهد. پیش از IFRS 16، بسیاری از تعهدات اجاره (اجاره‌های عملیاتی) خارج از ترازنامه بودند.  این موضوع ارزیابی اهرم مالی واقعی شرکت را برای سرمایه‌گذاران دشوار می‌ساخت. استاندارد جدید از اول ژانویه ۲۰۱۹ لازم‌الاجرا شد. 

این تغییر فراتر از یک جابجایی ساده اعداد است. این استاندارد نشان‌دهنده یک تغییر نگرش اساسی در حسابداری است. رویکرد قبلی مبتنی بر “ریسک‌ها و پاداش‌ها” بود.  اما IFRS 16 یک مدل مبتنی بر “کنترل” را معرفی کرد.  این تغییر تعریف خود “اجاره” را بازنویسی می‌کند. شرکت‌ها اکنون مجبورند طیف وسیعی از قراردادهای خدمات و تأمین خود را بازنگری کنند. این امر مستلزم همکاری عمیق‌تر بین بخش‌های حسابداری، حقوقی و تدارکات است.

۱-۲: دارایی حق استفاده چیست و چرا اهمیت دارد؟

یک دارایی حق استفاده نمایانگر حق یک اجاره‌کننده برای استفاده از یک دارایی پایه طی دوره اجاره است.  این دارایی در ترازنامه در کنار یک بدهی اجاره متناظر شناسایی می‌شود.  این عمل، اجاره‌های عملیاتی که قبلاً پنهان بودند را به ترازنامه می‌آورد. در نتیجه، هم مجموع دارایی‌ها و هم مجموع بدهی‌ها به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد.  این شفافیت به سرمایه‌گذاران و اعتباردهندگان کمک می‌کند تا تصویر کامل‌تری از وضعیت مالی و تعهدات یک شرکت به دست آورند. 

باید توجه داشت که دارایی حق استفاده خود دارایی فیزیکی پایه نیست. بلکه یک حق غیرمشهود برای استفاده از آن دارایی است. ایجاد این دارایی، مکانیسمی است که IFRS 16 از طریق آن به هدف اصلی خود، یعنی شفافیت در ترازنامه، دست می‌یابد. این رویکرد تضمین می‌کند که منابع اقتصادی تحت کنترل شرکت و تعهدات مربوط به آن‌ها به درستی در صورت‌های مالی منعکس شوند.

۱-۳: معیارهای شناسایی قرارداد اجاره طبق IFRS 16

یک قرارداد، اجاره است یا دربردارنده یک اجاره است، اگر حق کنترل استفاده از یک دارایی مشخص را برای یک دوره زمانی در ازای دریافت مابه‌ازا منتقل کند.1 این “حق کنترل” تنها زمانی وجود دارد که مشتری هر دو شرط زیر را داشته باشد. اول، حق کسب تقریباً تمام منافع اقتصادی حاصل از استفاده از دارایی را داشته باشد. دوم، حق هدایت نحوه استفاده از دارایی را در اختیار داشته باشد.  هدایت استفاده به معنای داشتن حق تصمیم‌گیری در مورد “چگونگی و چرایی” استفاده از دارایی است. تمرکز استاندارد بر کنترل عملی است، نه مالکیت قانونی. این امر نیازمند قضاوت دقیق است. این قضاوت به ویژه در قراردادهای خدماتی پیچیده اهمیت می‌یابد. در این قراردادها، حقوق استفاده ممکن است مشترک یا از پیش تعیین‌شده باشد. بنابراین، شرکت‌ها باید ماهیت اقتصادی قراردادها را به دقت تحلیل کنند تا وجود یک دارایی حق استفاده را به درستی تشخیص دهند.

۱-۴: مفهوم “دارایی مشخص” و حق کنترل استفاده از آن

یک دارایی باید به صراحت یا به طور ضمنی در قرارداد مشخص شده باشد. یک شرط کلیدی این است که تأمین‌کننده حق جایگزینی اساسی دارایی را در طول دوره استفاده نداشته باشد. حقی که برای تأمین‌کننده منفعت اقتصادی نداشته باشد، اساسی تلقی نمی‌شود. حق جایگزینی یک دارایی برای تعمیرات، آن را از “دارایی مشخص” بودن خارج نمی‌کند. حتی بخشی از ظرفیت یک دارایی (مانند ظرفیت یک کابل فیبر نوری) می‌تواند یک دارایی مشخص باشد. این در صورتی است که آن بخش، نماینده تقریباً تمام ظرفیت دارایی باشد. 

شرط “حق جایگزینی اساسی” یک بند مهم برای جلوگیری از تقلب است. این شرط مانع از آن می‌شود که اجاره‌دهندگان با درج بندهای جایگزینی صوری در قراردادها، از طبقه‌بندی آن‌ها به عنوان اجاره اجتناب کنند. این موضوع شرکت‌ها را مجبور به ارزیابی عملی و اقتصادی حقوق تأمین‌کننده می‌کند. این ارزیابی فراتر از بررسی صرف متن قرارداد است. این رویکرد، تمرکز استاندارد بر محتوای اقتصادی به جای شکل قانونی را تقویت می‌کند و سطح دقت لازم در بررسی قراردادها را افزایش می‌دهد.

بخش ۲: اندازه‌گیری اولیه دارایی حق استفاده

این بخش به تفصیل اجزای تشکیل‌دهنده بهای تمام شده اولیه دارایی حق استفاده را تشریح می‌کند. این بخش وابستگی حیاتی بین سمت دارایی و بدهی ثبت اولیه را برجسته می‌سازد.

۲-۱: محاسبه ارزش اولیه: اجزای تشکیل‌دهنده بهای تمام شده

در تاریخ شروع اجاره، دارایی حق استفاده به بهای تمام شده اندازه‌گیری می‌شود. این بهای تمام شده شامل چهار عنصر اصلی است. اول، مبلغ اندازه‌گیری اولیه بدهی اجاره. دوم، هرگونه پرداخت اجاره در تاریخ شروع یا قبل از آن، پس از کسر مشوق‌های دریافتی. سوم، هرگونه مخارج مستقیم اولیه که توسط اجاره‌کننده تحمل شده است. چهارم، برآورد هزینه‌های برچیدن، خارج کردن یا بازسازی دارایی پایه. این اجزا با هم ارزش دفتری اولیه دارایی را تشکیل می‌دهند.

برای درک بهتر، اجزای تشکیل‌دهنده بهای تمام شده اولیه دارایی حق استفاده در جدول زیر خلاصه شده است. این جدول به عنوان یک راهنمای عملی برای محاسبات عمل می‌کند.

جزء شرح تأثیر بر دارایی حق استفاده
بدهی اولیه اجاره ارزش فعلی پرداخت‌های آتی اجاره. + (مبنای اولیه)
پیش‌پرداخت‌های اجاره پرداخت‌های انجام شده در تاریخ شروع یا قبل از آن. +
مخارج مستقیم اولیه هزینه‌های افزایشی برای به دست آوردن اجاره. +
هزینه‌های بازسازی برآورد هزینه‌های برچیدن، خارج کردن یا بازسازی. +
مشوق‌های دریافتی اجاره مبالغ دریافتی از اجاره‌دهنده.
کل دارایی حق استفاده مجموع اجزای فوق. =

۲-۲: بدهی اجاره: سنگ بنای محاسبه دارایی حق استفاده

بدهی اجاره نقطه شروع محاسبه دارایی حق استفاده است. این بدهی به ارزش فعلی پرداخت‌های اجاره‌ای که در تاریخ شروع پرداخت نشده‌اند، اندازه‌گیری می‌شود. نرخ تنزیل مورد استفاده، نرخ بهره ضمنی اجاره است، اگر به آسانی قابل تعیین باشد. در غیر این صورت، از نرخ استقراض اضافی اجاره‌کننده استفاده می‌شود. انتخاب نرخ تنزیل یکی از مهم‌ترین قضاوت‌ها در اجرای IFRS 16 است. این انتخاب تأثیر مستقیم و بااهمیتی بر اندازه ترازنامه دارد.

نرخ تنزیل بالاتر منجر به بدهی اجاره و دارایی حق استفاده کمتر می‌شود و بالعکس. این موضوع اعتبار شرکت و محیط نرخ بهره حاکم را مستقیماً به پایه دارایی آن مرتبط می‌کند. به عبارت دیگر، دو شرکت مشابه که دارایی یکسانی را با پرداخت‌های یکسان اجاره می‌کنند، ممکن است مقادیر متفاوتی برای بدهی و دارایی حق استفاده گزارش کنند. این تفاوت ناشی از رتبه‌بندی اعتباری متفاوت آن‌ها (و در نتیجه نرخ استقراض اضافی متفاوت) است. این ارتباط جدید بین سلامت مالی و ارزش دفتری دارایی‌های غیرمالی، یکی از پیامدهای مهم IFRS 16 است.

۲-۳: نقش مخارج مستقیم، پیش‌پرداخت‌ها و مشوق‌های اجاره

مخارج مستقیم اولیه، هزینه‌های افزایشی هستند که اگر اجاره انجام نمی‌شد، به وجود نمی‌آمدند. این هزینه‌ها به بهای تمام شده دارایی حق استفاده اضافه می‌شوند. پرداخت‌هایی که قبل از شروع اجاره انجام شده‌اند نیز به ارزش دارایی اضافه می‌شوند.8 در مقابل، مشوق‌های دریافتی از اجاره‌دهنده، مانند دریافت وجه نقد اولیه، بهای تمام شده

دارایی حق استفاده را کاهش می‌دهد. این تعدیلات تضمین می‌کنند که ارزش اولیه دارایی، بازتاب‌دهنده خالص سرمایه‌گذاری اولیه اجاره‌کننده در قرارداد اجاره باشد. درک دقیق این اجزا برای محاسبه صحیح ارزش اولیه دارایی ضروری است.

۲-۴: برآورد هزینه‌های برچیدن و بازسازی دارایی پایه

بهای تمام شده دارایی حق استفاده شامل برآوردی از هزینه‌هایی است که اجاره‌کننده متحمل خواهد شد. این هزینه‌ها مربوط به برچیدن و خارج کردن دارایی پایه است.  همچنین شامل هزینه‌های بازسازی محل یا بازگرداندن دارایی به شرایط مورد نیاز قرارداد اجاره می‌شود. این برآورد به عنوان یک ذخیره طبق استاندارد IAS 37 شناسایی می‌شود. سپس این مبلغ به عنوان بخشی از بهای تمام شده

دارایی حق استفاده سرمایه‌ای می‌شود. این جزء نیازمند برآورد و قضاوت قابل توجهی است. این امر منبع دیگری از پیچیدگی بالقوه در اندازه‌گیری اولیه دارایی است.

بخش ۳: اندازه‌گیری پس از شناخت اولیه

این بخش نحوه حسابداری دارایی حق استفاده را در طول عمر آن توضیح می‌دهد. تمرکز اصلی این بخش بر استهلاک و تعدیلات بعدی است.

۳-۱: مدل بهای تمام شده: رویکرد استاندارد برای اندازه‌گیری

پس از تاریخ شروع، اجاره‌کننده معمولاً دارایی حق استفاده را با استفاده از مدل بهای تمام شده اندازه‌گیری می‌کند. این بدان معناست که دارایی به بهای تمام شده اولیه پس از کسر استهلاک انباشته و هرگونه زیان کاهش ارزش انباشته، نگهداری می‌شود.  البته استثنائاتی وجود دارد. اگر

دارایی حق استفاده یک سرمایه‌گذاری در املاک باشد که به ارزش منصفانه حسابداری می‌شود (طبق IAS 40)، این مدل اعمال نمی‌شود. همچنین اگر دارایی به طبقه‌ای از اموال، ماشین‌آلات و تجهیزات تعلق داشته باشد که مدل تجدید ارزیابی (طبق IAS 16) برای آن اعمال می‌شود، از مدل بهای تمام شده استفاده نمی‌شود. 

۳-۲: استهلاک دارایی حق استفاده: دوره و روش محاسبه

دارایی حق استفاده مشابه سایر دارایی‌های غیرمالی مستهلک می‌شود. دوره استهلاک، دوره کوتاه‌تر از عمر مفید دارایی و دوره اجاره است. اما اگر اجاره، مالکیت دارایی را تا پایان دوره اجاره به اجاره‌کننده منتقل کند، استثنا وجود دارد. همچنین اگر اجاره‌کننده به طور منطقی از اعمال اختیار خرید مطمئن باشد، استثنا اعمال می‌شود. در این موارد، دارایی طی عمر مفید کامل خود مستهلک می‌شود.  معمولاً از روش خط مستقیم برای محاسبه استهلاک استفاده می‌شود. 

این قوانین استهلاک یک پروفایل هزینه “پیش‌بار” (front-loaded) برای اجاره‌ها ایجاد می‌کند. هزینه کل (استهلاک + بهره) در سال‌های اولیه بالاتر است و با گذشت زمان کاهش می‌یابد. این در تضاد با هزینه اجاره خط مستقیم تحت IAS 17 است. این اثر می‌تواند تحلیل سودآوری دوره‌ای را در صورت عدم درک صحیح، مخدوش کند. هزینه شناسایی شده در صورت سود و زیان تحت IFRS 16 از دو بخش تشکیل شده است: هزینه استهلاک و هزینه بهره.  هزینه بهره بر روی مانده بدهی اجاره محاسبه می‌شود و در طول زمان کاهش می‌یابد. مجموع یک عدد ثابت (استهلاک) و یک عدد کاهنده (بهره) منجر به هزینه کلی می‌شود که در ابتدا بیشتر است.

۳-۳: تأثیر تجدید اندازه‌گیری بدهی اجاره بر دارایی حق استفاده

ارزش دفتری دارایی حق استفاده باید برای هرگونه تجدید اندازه‌گیری بدهی اجاره نیز تعدیل شود. به عنوان مثال، اگر پرداخت‌های اجاره به دلیل تغییر در یک شاخص یا نرخ (مانند شاخص قیمت مصرف‌کننده) تغییر کند، بدهی اجاره مجدداً اندازه‌گیری می‌شود. تعدیل حاصل معمولاً در مقابل

دارایی حق استفاده ثبت می‌شود. همین امر در مورد اصلاحات اجاره که به عنوان یک اجاره جداگانه حسابداری نمی‌شوند نیز صادق است. این تعدیلات تضمین می‌کنند که ارزش دارایی و بدهی مرتبط با آن همواره هماهنگ باقی بمانند و تغییرات در تعهدات آتی به درستی در ارزش دارایی منعکس شود.

بخش ۴: کاهش ارزش و معافیت‌های شناخت

این بخش به دو حوزه عملیاتی حیاتی می‌پردازد. اول، زمانی که ارزش یک دارایی اجاره‌ای کاهش می‌یابد چه باید کرد. دوم، چه زمانی یک اجاره اصلاً نیازی به سرمایه‌ای شدن ندارد.

۴-۱: آزمون کاهش ارزش دارایی حق استفاده بر اساس IAS 36

دارایی‌های حق استفاده مشمول آزمون کاهش ارزش تحت استاندارد IAS 36، کاهش ارزش دارایی‌ها، هستند.  یک واحد تجاری باید در پایان هر دوره گزارشگری، نشانه‌های کاهش ارزش را ارزیابی کند. این نشانه‌ها شامل تغییرات نامطلوب بااهمیت در نحوه استفاده از یک دارایی است. برای مثال، تصمیم به تخلیه یا اجاره دادن فرعی یک ملک، یک نشانه کاهش ارزش است. اگر نشانه‌ای وجود داشته باشد، واحد تجاری باید مبلغ بازیافتنی دارایی را محاسبه کند.

آزمون کاهش ارزش برای دارایی‌های حق استفاده به طور منحصربه‌فردی پیچیده است. زیرا دارایی (یک حق) و بدهی مرتبط با آن به هم گره خورده‌اند. این آزمون اغلب نمی‌تواند به صورت مجزا برای دارایی حق استفاده انجام شود. این امر آن را به سمت آزمون در سطح “واحد مولد نقد” (CGU) سوق می‌دهد. این بدان معناست که یک تصمیم عملیاتی (مانند بستن یک فروشگاه خرده‌ فروشی) پیامد حسابداری کاهش ارزش مستقیم و پیچیده‌ای دارد. این پیامد، عملکرد فروشگاه را به ارزش دارایی حق استفاده مرتبط می‌سازد. این پیچیدگی نیازمند قضاوت دقیق و تحلیل عمیق جریان‌های نقدی در سطح واحد مولد نقد است.

۴-۲: نشانه‌های کاهش ارزش و نحوه محاسبه زیان

مبلغ بازیافتنی، مبلغ بالاتر از ارزش منصفانه دارایی پس از کسر مخارج واگذاری (FVLCD) و ارزش استفاده (VIU) آن است. زیان کاهش ارزش زمانی شناسایی می‌شود که ارزش دفتری از مبلغ بازیافتنی بیشتر باشد.21 برای یک واحد مولد نقد، زیان کاهش ارزش ابتدا برای کاهش سرقفلی تخصیص می‌یابد. سپس به سایر دارایی‌های واحد (شامل

دارایی حق استفاده) به نسبت ارزش دفتری آن‌ها تخصیص داده می‌شود. این فرآیند تضمین می‌کند که دارایی‌ها در ترازنامه به ارزشی بیش از آنچه از طریق استفاده یا فروش آن‌ها بازیافت می‌شود، گزارش نشوند.

۴-۳: معافیت اجاره‌های کوتاه‌مدت: شرایط و نحوه حسابداری

اجاره‌کنندگان می‌توانند انتخاب کنند که اجاره‌های با دوره ۱۲ ماه یا کمتر را سرمایه‌ای نکنند. این اجاره‌ها نباید شامل اختیار خرید باشند. این انتخاب بر اساس طبقه دارایی پایه انجام می‌شود. برای این اجاره‌ها، پرداخت‌ها به عنوان هزینه به روش خط مستقیم طی دوره اجاره شناسایی می‌شوند. دوره اجاره باید شامل گزینه‌های تمدیدی باشد که اعمال آن‌ها به طور منطقی قطعی است. 

معیار “به طور منطقی قطعی” برای گزینه‌های تمدید، یک حوزه مهم قضاوت و ریسک است. یک سری اجاره‌های ۱۲ ماهه متوالی ممکن است در ماهیت، یک اجاره بلندمدت واحد باشند. این در صورتی است که تمدید از نظر اقتصادی قانع‌کننده باشد. در چنین حالتی، معافیت کوتاه‌مدت قابل اعمال نیست. این موضوع از سوءاستفاده از معافیت جلوگیری می‌کند. اما بار اثبات قابل توجهی را بر دوش مدیریت قرار می‌دهد. برای مثال، اجاره تجهیزات ضروری با قرارداد ۱۲ ماهه که طی ۵ سال گذشته تمدید شده، احتمالاً یک اجاره بلندمدت تلقی می‌شود. 

۴-۴: معافیت اجاره‌های کم‌ارزش: معیارها و ملاحظات کاربردی

اجاره‌کنندگان می‌توانند به صورت موردی برای هر اجاره، معافیت اجاره‌های کم‌ارزش را انتخاب کنند. این معافیت برای مواردی است که دارایی پایه ارزش کمی دارد. استاندارد “کم‌ارزش” را تعریف نمی‌کند. اما مبانی نتیجه‌گیری به آستانه‌ای در حدود ۵,۰۰۰ دلار آمریکا برای دارایی

در حالت نو اشاره دارد. ارزیابی بر اساس ارزش خود دارایی پایه است، نه اهمیت آن برای اجاره‌کننده. این معافیت نمی‌تواند برای دارایی که به صورت فرعی اجاره داده شده، اعمال شود. 

اگرچه این معافیت کاربردی است، اما نیازمند ردیابی دقیق است. مجموعه‌ای از اجاره‌های کم‌ارزش به صورت انفرادی، ممکن است در مجموع بااهمیت باشند و نیاز به افشا داشته باشند. معیار “ارزش در حالت نو” بسیار حیاتی است. این معیار مانع از آن می‌شود که شرکت‌ها معافیت را برای دارایی‌های قدیمی و مستهلک اما در اصل گران‌قیمت، اعمال کنند.

بخش ۵: ارائه و افشا در صورت‌های مالی

این بخش توضیح می‌دهد که نتایج رویه‌های حسابداری چگونه به استفاده‌کنندگان صورت‌های مالی منتقل می‌شود. این بخش تأثیر بر معیارهای کلیدی و الزامات گسترده افشا را برجسته می‌کند.

۵-۱: نحوه ارائه دارایی حق استفاده در صورت وضعیت مالی

اجاره‌کنندگان باید دارایی‌های حق استفاده را یا به عنوان یک سرفصل جداگانه ارائه دهند یا در یادداشت‌های توضیحی افشا کنند که کدام سرفصل شامل آن‌هاست. اگر به صورت جداگانه ارائه نشوند، در همان سرفصلی که دارایی‌های مشابه تحت تملک قرار می‌گیرند (مانند اموال، ماشین‌آلات و تجهیزات) گنجانده می‌شوند.  بدهی‌های اجاره نیز باید به صورت جداگانه ارائه یا افشا شوند. 

دارایی‌های حق استفاده که تعریف سرمایه‌گذاری در املاک را برآورده می‌کنند، به عنوان سرمایه‌گذاری در املاک ارائه می‌شوند.9 این ارائه شفاف، به تحلیلگران کمک می‌کند تا ماهیت و مقیاس فعالیت‌های اجاره‌ای شرکت را درک کنند.

۵-۲: تأثیر بر صورت سود و زیان و نسبت‌های مالی کلیدی

هزینه اجاره عملیاتی واحد که در IAS 17 وجود داشت، با دو هزینه جداگانه جایگزین می‌شود. این دو هزینه شامل استهلاک دارایی حق استفاده و هزینه بهره بدهی اجاره است. از آنجا که هر دوی این هزینه‌ها معمولاً از محاسبه EBITDA مستثنی هستند، IFRS 16 منجر به گزارش EBITDA بالاتری می‌شود. با این حال، این استاندارد مجموع دارایی‌ها و بدهی‌های مالی را نیز افزایش می‌دهد. این امر بر نسبت‌های اهرمی مانند بدهی به حقوق صاحبان سهام تأثیر منفی می‌گذارد و می‌تواند بر تعهدات بدهی تأثیر بگذارد. 

این تغییرات در نسبت‌های مالی صرفاً ظاهری نیستند. آن‌ها اساساً نحوه تحلیل و ارزش‌گذاری شرکت‌ها را تغییر می‌دهند. این امر مستلزم بازآموزی سرمایه‌گذاران، تحلیلگران و اعتباردهندگان است. همچنین ممکن است بر رفتار شرکت‌ها در مورد تصمیمات اجاره در مقابل خرید تأثیر بگذارد. تحلیلگرانی که از مدل‌های ارزش‌گذاری قدیمی استفاده می‌کنند، ممکن است به نتایج گمراه‌کننده‌ای برسند. شرکت‌هایی با تعهدات بدهی سختگیرانه نیز ممکن است با نقض این تعهدات مواجه شوند.

۵-۳: طبقه‌بندی جریان‌های نقدی مرتبط با اجاره‌ها

در صورت جریان‌های نقدی، پرداخت‌های نقدی برای اجاره‌ها تفکیک می‌شوند. بخشی که نشان‌دهنده بازپرداخت اصل بدهی اجاره است، به عنوان یک فعالیت تأمین مالی طبقه‌بندی می‌شود. بخشی که نشان‌دهنده بهره است، می‌تواند به عنوان فعالیت عملیاتی یا تأمین مالی طبقه‌بندی شود. این طبقه‌بندی باید با خط‌مشی واحد تجاری برای سایر پرداخت‌های بهره سازگار باشد. پرداخت‌های مربوط به اجاره‌های کوتاه‌مدت و کم‌ارزش به عنوان فعالیت‌های عملیاتی طبقه‌بندی می‌شوند.4 این طبقه‌بندی مجدد، جریان نقدی حاصل از عملیات (CFO) را بهبود می‌بخشد. در مقابل، جریان نقدی حاصل از تأمین مالی (CFF) را کاهش می‌دهد. این تغییر مهم دیگری است که تحلیلگران باید هنگام مقایسه شرکت‌ها یا تحلیل روندها در طول زمان از آن آگاه باشند.

۵-۴: الزامات افشای کمی و کیفی برای شفافیت بیشتر

IFRS 16 نیازمند افشای گسترده‌ای است تا به استفاده‌کنندگان در درک تأثیر اجاره‌ها بر صورت‌های مالی کمک کند.  افشاهای کمی شامل تحلیل سررسید بدهی‌های اجاره است. همچنین شامل صورت تطبیق ارزش دفتری

دارایی‌های حق استفاده بر اساس طبقه دارایی، با نشان دادن اضافات و هزینه‌های استهلاک است.  افشاهای کیفی شامل اطلاعاتی در مورد ماهیت فعالیت‌های اجاره‌ای واحد تجاری است. این افشاها همچنین شامل پرداخت‌های اجاره متغیر و گزینه‌های تمدید یا خاتمه است.  این افشاها باید در یک یادداشت واحد یا یک بخش اختصاصی ارائه شوند. جدول زیر خلاصه‌ای از تفاوت‌های عمیق در رویه حسابداری بین اجاره‌های استاندارد IFRS 16 و معافیت‌های عملی را ارائه می‌دهد.

قلم صورت مالی اجاره استاندارد IFRS 16 اجاره معاف شده (کوتاه‌مدت/کم‌ارزش)
صورت وضعیت مالی دارایی حق استفاده و بدهی اجاره شناسایی می‌شود. هیچ دارایی یا بدهی شناسایی نمی‌شود.
صورت سود و زیان هزینه استهلاک و هزینه بهره. هزینه اجاره واحد (معمولاً خط مستقیم).
تأثیر بر EBITDA EBITDA را افزایش می‌دهد (جایگزین هزینه اجاره). EBITDA را کاهش می‌دهد (هزینه اجاره یک هزینه عملیاتی است).
صورت جریان‌های نقدی پرداخت‌های اصل = خروج تأمین مالی. بهره = خروج عملیاتی/تأمین مالی. تمام پرداخت‌های اجاره = خروج عملیاتی.

بخش ۶: نتیجه‌گیری درخصوص دارایی‌های حق استفاده

این گزارش به طور خلاصه تأثیر تحول‌آفرین IFRS 16 را جمع‌بندی می‌کند. معرفی دارایی‌های حق استفاده به طور اساسی شفافیت ترازنامه‌های شرکت‌ها را افزایش داده است. این امر دید واضح‌تری از تعهدات یک شرکت فراهم می‌کند. با این حال، این استاندارد پیچیدگی و قضاوت قابل توجهی را نیز به همراه داشته است. این پیچیدگی‌ها در حوزه‌هایی مانند شناسایی قرارداد، انتخاب نرخ تنزیل و آزمون کاهش ارزش مشهود است. درک کامل این اصول دیگر یک گزینه نیست، بلکه برای تمام متخصصان حسابداری و مالی ضروری است. تسلط بر این مفاهیم برای ارائه گزارش‌های مالی دقیق و قابل اتکا در محیط کسب‌وکار امروز حیاتی است.

————————————————————————————-

برای دریافت مشاوره و نیز آگاهی کامل از شرایط ارائه خدمات با ما در تماس باشید :

تلفن ۱ :  ۰۲۱۸۸۱۹۱۴۸۲

تلفن ۲ :  ۰۲۱۸۸۱۹۱۴۸۳

فکس :    ۸۸۲۰۵۷۶۶   ۲۱  ۹۸++

دارایی‌های حق استفاده

ضعیفمتوسطخوبخیلی خوبعالی
Loading...

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

یک × 5 =