سرمایه ثبت‌شده بر اساس استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی IFRS
مقدمه‌ای بر سرمایه ثبت‌شده در چارچوب IFRS
اصطلاح سرمایه ثبت‌شده در بسیاری از نظام‌های حقوقی رایج است. این اصطلاح معمولاً به کل سرمایه‌ای اشاره دارد که یک شرکت در اسناد تأسیس خود ثبت می‌کند. با این حال، این عبارت یک اصطلاح رسمی در استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی (IFRS) نیست. IFRS چارچوبی جامع برای حسابداری و ارائه ابزارهای حقوق صاحبان سهام فراهم می‌کند. این استانداردها از مجموعه‌ای از اصطلاحات دقیق‌تر برای توصیف اجزای تأمین مالی از طریق حقوق صاحبان سهام استفاده می‌کنند. این اصطلاحات شامل سرمایه مجاز، سرمایه صادرشده، سرمایه سهام و صرف سهام می‌باشند. درک این مفاهیم برای گزارشگری مالی صحیح ضروری است.
استانداردهای IFRS بر محتوای اقتصادی و حقوق و تعهدات قراردادی ابزارهای مالی تمرکز دارند. این استانداردها به شکل قانونی ابزارها توجهی ندارند. بنابراین، یک حسابدار نمی‌تواند صرفاً عدد «سرمایه ثبت‌شده» را از یک سند قانونی بردارد. او باید اجزای آن را تحلیل کرده و طبق IAS 1 و IAS 32 طبقه‌بندی و ارائه نماید. این رویکرد تضمین می‌کند که صورت‌های مالی تصویر دقیقی از وضعیت مالی شرکت ارائه می‌دهند. هدف این مقاله، ایجاد پلی بین اصطلاحات حقوقی رایج و زبان دقیق IFRS است. این امر به متخصصان حسابداری کمک می‌کند تا مفاهیم را به درستی به رویه‌های حسابداری منطبق با IFRS ترجمه کنند.
سرمایه مجاز: حداکثر ظرفیت انتشار سهام
سرمایه مجاز به حداکثر تعداد سهامی اطلاق می‌شود که یک شرکت قانوناً مجاز به انتشار آن است. این رقم در اسناد تأسیس یا اساسنامه شرکت قید می‌گردد. سرمایه مجاز، سقفی برای توانایی شرکت در افزایش سرمایه از طریق حقوق صاحبان سهام تعیین می‌کند. شرکت‌ها اغلب تعداد سهام مجاز را بیشتر از نیاز اولیه خود تعیین می‌کنند. این کار به آن‌ها انعطاف‌پذیری برای تأمین مالی‌های آتی را می‌دهد. بدین ترتیب، آن‌ها از فرآیندهای قانونی زمان‌بر و پرهزینه برای افزایش سقف سرمایه مجاز خودداری می‌کنند. استاندارد بین‌المللی حسابداری ۱ (IAS 1) نیز بر لزوم افشای تعداد سهام مجاز تأکید دارد.
سرمایه مجاز، بیش از آنکه یک معیار سنجش وضعیت مالی فعلی شرکت باشد، یک شاخص آینده‌نگر است. این شاخص، مقاصد استراتژیک بلندمدت مدیریت در خصوص رشد و تأمین مالی را به سرمایه‌گذاران نشان می‌دهد. تفاوت بین سرمایه مجاز و سرمایه صادرشده، ظرفیت شرکت برای افزایش سریع وجه نقد را آشکار می‌سازد. وجود شکاف بزرگ بین این دو رقم نشان می‌دهد که شرکت می‌تواند بدون نیاز به تأیید سهامداران، رشد یا خریدهای استراتژیک را تأمین مالی کند. برای یک تحلیلگر مالی، شرکتی که به سقف سرمایه مجاز خود نزدیک می‌شود، یک زنگ خطر است. چنین شرکتی ممکن است با محدودیت در رشد مواجه شود. در مقابل، تعیین سقف بالای سرمایه مجاز در ابتدای فعالیت، می‌تواند نشان‌دهنده برنامه‌های بلندپروازانه برای رشد باشد.
سرمایه صادرشده: سهام در دست سهامداران
سرمایه صادرشده بخشی از سرمایه مجاز است که عملاً به سهامداران فروخته شده است. این مفهوم نشان‌دهنده یک معامله تکمیل‌شده است و با سرمایه مجاز تفاوت دارد. سرمایه صادرشده معمولاً کمتر از سرمایه مجاز است. سهام صادرشده توسط سرمایه‌گذاران، اعم از نهادهای بزرگ یا سرمایه‌گذاران خرد، نگهداری می‌شود. همچنین باید بین سرمایه صادرشده، سرمایه تعهدشده و سهام در جریان تفاوت قائل شد. سرمایه تعهدشده به ارزش سهامی اشاره دارد که سرمایه‌گذاران قول خرید آن را داده‌اند، که اغلب در عرضه‌های اولیه عمومی (IPO) دیده می‌شود. سهام در جریان نیز برابر با سهام صادرشده منهای سهام خزانه (سهام بازخرید شده توسط شرکت) است.
فرآیند تبدیل سرمایه از حالت مجاز به تعهدشده، سپس صادرشده و در نهایت پرداخت‌شده، چرخه عمر یک معامله افزایش سرمایه را نشان می‌دهد. هر یک از این مراحل، سطوح متفاوتی از تعهدات قانونی و مالی را در بر می‌گیرد. این مراحل اطلاعات متمایزی را در اختیار استفاده‌کنندگان صورت‌های مالی قرار می‌دهند.
- سرمایه مجاز پتانسیل را نشان می‌دهد.
- سرمایه تعهدشده، تقاضای بازار را قبل از نهایی شدن معامله منعکس می‌کند.
- سرمایه صادرشده، نشان‌دهنده ایجاد قانونی حقوق سهامداران است. در نهایت،
- سرمایه پرداخت‌شده، ورود واقعی وجه نقد و تقویت ترازنامه شرکت را نشان می‌دهد.
این تمایز برای حسابداری بسیار مهم است. برای مثال، سهام تعهدشده اما پرداخت‌نشده ممکن است به عنوان یک حساب دریافتنی گزارش شود. اما اغلب به عنوان یک حساب کاهنده حقوق صاحبان سهام طبقه‌بندی می‌شود، نه یک دارایی جاری.
ارزش اسمی و صرف سهام: مفاهیم کلیدی در سرمایه
ارزش اسمی (Par Value) حداقل قیمت قانونی است که یک سهم می‌تواند با آن منتشر شود. این ارزش در اساسنامه شرکت مشخص می‌شود. ارزش اسمی اغلب یک مبلغ اسمی و بسیار کوچک است و معمولاً ارزش بازار سهم را منعکس نمی‌کند. سرمایه سهام از نظر فنی با ارزش اسمی ثبت می‌شود. مفهوم صرف سهام (Share Premium) که به آن سرمایه پرداخت‌شده اضافی (Additional Paid-in Capital) نیز می‌گویند، به مازاد مبلغی اشاره دارد که سرمایه‌گذاران بیش از ارزش اسمی پرداخت می‌کنند. این مبلغ مازاد به طور جداگانه در حسابداری ثبت می‌شود.
تفکیک سرمایه سهام به «ارزش اسمی» و «صرف سهام» یک میراث حقوقی و تاریخی است. این تفکیک اهمیت اقتصادی چندانی به خودی خود ندارد و IFRS آن را تنها به دلیل الزامات قانونی می‌پذیرد. ارزش اقتصادی واقعی سرمایه جذب‌شده، مجموع این دو مبلغ است. برای مثال، سرمایه‌گذاری که برای سهمی با ارزش اسمی ۱ دلار، مبلغ ۱۵ دلار پرداخت می‌کند، ۱۵ دلار سرمایه به شرکت تزریق کرده است. تفکیک این مبلغ به ۱ دلار «سرمایه سهام» و ۱۴ دلار «صرف سهام» صرفاً یک قرارداد نمایشی در حسابداری است. این قرارداد از شکل قانونی ابزار نشأت می‌گیرد. برای یک تحلیلگر، رقم حیاتی، کل سرمایه پرداخت‌شده (ارزش اسمی به علاوه صرف سهام) است. این تفکیک برای رعایت قوانین و درک اندوخته‌های قابل توزیع اهمیت دارد، اما برای ارزیابی کل وجوه مشارکت‌شده توسط سهامداران، تعیین‌کننده نیست.
نحوه حسابداری صرف سهام طبق IFRS
حساب صرف سهام یک جزء جداگانه از حقوق صاحبان سهام در صورت وضعیت مالی است. هنگامی که سهام به قیمتی بالاتر از ارزش اسمی خود منتشر می‌شود، این حساب بستانکار می‌گردد. نکته بسیار مهم این است که صرف سهام معمولاً یک اندوخته غیرقابل توزیع است. این بدان معناست که نمی‌توان از آن برای پرداخت سود سهام به سهامداران استفاده کرد. استفاده از این حساب اغلب توسط قوانین محلی شرکت‌ها محدود می‌شود. این محدودیت‌ها شامل مواردی مانند پوشش هزینه‌های انتشار سهام یا انتشار سهام جایزه است. الزامات IFRS به خودی خود این محدودیت‌ها را تحمیل نمی‌کند، بلکه به قوانین محلی احترام می‌گذارد.
صرف سهام به عنوان یک سپر سرمایه‌ای عمل می‌کند. این حساب، پایه حقوق صاحبان سهام شرکت را فراتر از حداقل سرمایه قانونی (ارزش اسمی) تقویت می‌کند. همچنین، منبعی برای هزینه‌های مرتبط با سرمایه فراهم می‌آورد بدون آنکه بر سود انباشته تأثیر بگذارد. استفاده از صرف سهام برای جذب هزینه‌های انتشار سهام منطقی است. این هزینه‌ها مستقیماً به معامله افزایش سرمایه مربوط می‌شوند. با منظور کردن این هزینه‌ها به حساب صرف سهام، شرکت از کاهش سود انباشته خود که نشان‌دهنده سودهای انباشته عملیاتی است، جلوگیری می‌کند. این کار منافع اعتباردهندگان و سهامداران را با حفظ یک پایه سرمایه باثبات، محافظت می‌کند. بنابراین، صرف سهام تنها یک حساب باقیمانده حسابداری نیست. بلکه یک جزء متمایز از حقوق صاحبان سهام با کارکرد حمایتی مشخص است.
سرمایه پرداخت‌شده: وجه نقد واقعی دریافت‌شده
سرمایه پرداخت‌شده (Paid-up Capital) به مبلغی از پول اطلاق می‌شود که یک شرکت عملاً از سهامداران در ازای سهام خود دریافت کرده است. این تمایز زمانی اهمیت می‌یابد که سهام تعهد شده اما هنوز به طور کامل پرداخت نشده باشد. برای مثال، ممکن است پرداخت به صورت اقساطی باشد. زمانی که سهام در هنگام انتشار به طور کامل پرداخت شود، سرمایه صادرشده و سرمایه پرداخت‌شده یکسان خواهند بود. کل مبلغ سرمایه پرداخت‌شده شامل ارزش اسمی و هرگونه صرف سهام اضافی است. اگر سهام تنها به صورت جزئی پرداخت شده باشد، سرمایه پرداخت‌شده بخشی از سرمایه صادرشده خواهد بود.
تمایز بین سرمایه صادرشده و پرداخت‌شده بیشتر برای شرکت‌های در مراحل اولیه فعالیت یا در حوزه‌های قضایی که پرداخت اقساطی برای سهام رایج است، موضوعیت دارد. برای اکثر شرکت‌های بزرگ و سهامی عام، سهام در زمان انتشار به طور کامل پرداخت می‌شود. این امر باعث می‌شود که این تمایز در صورت‌های مالی آن‌ها کمتر برجسته باشد. با این حال، اگر یک تحلیلگر تفاوت قابل توجهی بین سرمایه صادرشده و پرداخت‌شده مشاهده کند، باید موضوع را بررسی نماید. این تفاوت به معنای وجود یک حساب دریافتنی بزرگ از سهامداران است. این حساب دریافتنی سرمایه‌ای، ریسک اعتباری به همراه دارد و بر نقدینگی فوری شرکت تأثیر می‌گذارد.
خلاصه مقایسه‌ای انواع سرمایه سهام
| مفهوم (Concept) | تعریف کلیدی (Key Definition) | نحوه نمایش در گزارشگری (Reporting Presentation) | استاندارد اصلی IFRS (Primary IFRS Standard) |
| سرمایه مجاز (Authorized Capital) | حداکثر تعداد سهامی که شرکت قانوناً مجاز به انتشار آن است. | افشا در یادداشت‌های توضیحی. | IAS 1 |
| سرمایه صادرشده (Issued Capital) | بخشی از سرمایه مجاز که به سهامداران فروخته شده است. | قلم جداگانه در بخش حقوق صاحبان سهام یا در یادداشت‌ها. | IAS 1 |
| سرمایه پرداخت‌شده (Paid-up Capital) | مبلغ واقعی دریافت شده از سهامداران بابت سهام صادرشده. | بخشی از مبلغ سرمایه صادرشده در حقوق صاحبان سهام. | IAS 1 |
| ارزش اسمی (Par Value) | حداقل ارزش قانونی هر سهم که در ترازنامه ثبت می‌شود. | افشا در یادداشت‌های توضیحی. | IAS 1 |
| صرف سهام (Share Premium) | مازاد مبلغ دریافتی بر ارزش اسمی سهام. | قلم جداگانه در بخش حقوق صاحبان سهام. | IAS 1 |
| سهام خزانه (Treasury Shares) | سهام صادرشده شرکت که توسط خود شرکت بازخرید شده است. | کاهنده از کل حقوق صاحبان سهام. | IAS 32 |
نحوه ارائه سرمایه در صورت وضعیت مالی (IAS 1)
استاندارد IAS 1 الزامات مشخصی برای ارائه اطلاعات سرمایه تعیین می‌کند. این استاندارد جزئیاتی را مشخص می‌کند که چگونه سرمایه سهام، صرف سهام و سایر اندوخته‌ها باید در بخش حقوق صاحبان سهام صورت وضعیت مالی ارائه شوند. طبق این استاندارد، برای هر طبقه از سرمایه سهام، اطلاعات خاصی باید افشا شود. این افشا یا در متن اصلی صورت وضعیت مالی یا در یادداشت‌های توضیحی صورت می‌گیرد.7 این اطلاعات شامل تعداد سهام مجاز، تعداد سهام صادرشده (پرداخت‌شده کامل و پرداخت‌نشده کامل) و ارزش اسمی هر سهم (یا ذکر اینکه سهام فاقد ارزش اسمی است) میباشد.
الزامات افشای دقیق IAS 1 برای سرمایه سهام، با هدف ارائه درک روشنی از ساختار مالکیت طراحی شده‌اند. این الزامات همچنین ادعاهای مربوط به منابع شرکت را شفاف می‌سازند. این موارد صرفاً جزئیات انطباقی نیستند؛ بلکه برای ارزیابی حقوق سهامداران و رقیق شدن بالقوه سهام، اساسی هستند. به عنوان مثال، IAS 1 افشای حقوق، اولویت‌ها و محدودیت‌های مربوط به هر طبقه از سهام را الزامی می‌کند. این اطلاعات برای سرمایه‌گذاران حیاتی است. یک سرمایه‌گذار نمی‌تواند ارزش سهام خود را بدون اطلاع از حقوق سایر طبقات سهام ارزیابی کند. اطلاعات مربوط به سهام رزرو شده برای انتشار تحت اختیار خرید نیز برای ارزیابی رقیق شدن آتی سهام ضروری است. این افشاها بخش حقوق صاحبان سهام را از یک فهرست ساده از اعداد به یک نقشه دقیق از سلسله مراتب مالکیت شرکت تبدیل می‌کنند.
افشای اطلاعات سرمایه در صورت تغییرات در حقوق صاحبان سهام و یادداشت‌ها
صورت تغییرات در حقوق صاحبان سهام (SoCiE) یکی از صورت‌های مالی اساسی طبق IFRS است. این صورت، تطبیق مانده‌های ابتدا و انتهای دوره هر یک از اجزای حقوق صاحبان سهام را ارائه می‌دهد. این اجزا شامل سرمایه سهام، صرف سهام و سود انباشته می‌باشند. صورت تغییرات در حقوق صاحبان سهام، تغییرات ناشی از سود یا زیان، سایر اقلام سود و زیان جامع و معاملات با صاحبان سرمایه را به طور جداگانه نشان می‌دهد. معاملات با صاحبان سرمایه شامل مواردی مانند انتشار سهام جدید، پرداخت سود سهام و معاملات سهام خزانه است. همچنین، مبلغ سود سهام شناسایی‌شده و مبلغ سود هر سهم باید در یادداشت‌ها افشا شود.
صورت تغییرات در حقوق صاحبان سهام، پیوند حیاتی بین صورت وضعیت مالی و صورت سود و زیان جامع است. این صورت، داستان «چرایی» تغییر حقوق صاحبان سهام در طول دوره را روایت می‌کند. این صورت، تغییرات مرتبط با عملکرد (سود و زیان) را از تغییرات مرتبط با تأمین مالی (معاملات با صاحبان سرمایه) جدا می‌کند. این تفکیک در IFRS اساسی است. معاملات با صاحبان سرمایه، معاملات سرمایه‌ای تلقی شده و بخشی از سنجش عملکرد نیستند. برای مثال، شناسایی پرداخت سود سهام به عنوان هزینه در صورت سود و زیان ممنوع است. صورت تغییرات در حقوق صاحبان سهام این مرز مفهومی را تقویت می‌کند. این صورت برای یک تحلیلگر سهام اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. زیرا روایتی شفاف از چگونگی ایجاد یا توزیع ارزش سهامداران در طول سال ارائه می‌دهد.
طبقه‌بندی ابزارها: بدهی یا حقوق صاحبان سهام؟ (IAS 32)
اصل اساسی استاندارد IAS 32 این است که ابزارهای مالی بر اساس «محتوا»ی قراردادشان طبقه‌بندی می‌شوند، نه «شکل» قانونی آن‌ها.5 یک ابزار مالی بدهی است اگر شامل یک تعهد قراردادی برای تحویل وجه نقد یا دارایی مالی دیگر باشد. در مقابل، یک ابزار حقوق صاحبان سهام، نشان‌دهنده منافع باقیمانده در دارایی‌های یک واحد تجاری پس از کسر تمام بدهی‌های آن است. طبقه‌بندی در زمان شناخت اولیه ابزار انجام می‌شود و پس از آن تغییر نمی‌کند. یک ابزار تنها در صورتی حقوق صاحبان سهام است که تعهد قراردادی برای تحویل وجه نقد نداشته باشد.
برای ابزارهای مشتقه مبتنی بر سهام خود شرکت، معیار «ثابت در برابر ثابت» (fixed-for-fixed) اعمال می‌شود. این معیار بیان می‌کند که ابزار مشتقه تنها در صورتی به عنوان حقوق صاحبان سهام طبقه‌بندی می‌شود که از طریق مبادله تعداد ثابتی از سهام شرکت در ازای مبلغ ثابتی وجه نقد تسویه شود. اصل «رجحان محتوا بر شکل» در IAS 32 یکی از مهم‌ترین حوزه‌های تفاوت با برخی از اصول پذیرفته‌شده حسابداری ملی (GAAP) است. این اصل می‌تواند به طبقه‌بندی‌های غیرمنتظره‌ای منجر شود که سلامت مالی درک‌شده از یک شرکت را به شدت تغییر می‌دهد. به عنوان مثال، ابزاری که قانوناً «سهم» نامیده می‌شود اما دارای بازخرید اجباری در آینده است، ماهیت اقتصادی یک بدهی را دارد. بنابراین، طبق IAS 32 به عنوان بدهی طبقه‌بندی می‌شود. این طبقه‌بندی مجدد، نسبت‌های اهرمی را افزایش داده و سود خالص گزارش‌شده را کاهش می‌دهد.
سهام ممتاز: یک بررسی دقیق طبق IFRS
طبقه‌بندی سهام ممتاز (Preference Shares) کاملاً به شرایط قراردادی آن‌ها بستگی دارد. اگر سهام ممتاز دارای بازخرید اجباری در تاریخ مشخصی باشد، یک بدهی محسوب می‌شود. زیرا شرکت تعهدی غیرقابل اجتناب برای تحویل وجه نقد دارد. به همین ترتیب، اگر سهام ممتاز به اختیار دارنده‌اش قابل بازخرید باشد، باز هم به عنوان بدهی طبقه‌بندی می‌شود. زیرا شرکت کنترلی بر تصمیم دارنده سهم برای درخواست بازخرید ندارد. سود سهام نیز نقش مهمی در طبقه‌بندی ایفا می‌کند. اگر سود سهام ممتاز غیر اختیاری باشد، مانند سودهای انباشتنی، این ابزار یک بدهی یا حداقل دارای یک جزء بدهی است. در مقابل، سهام ممتاز دائمی با سود سهام کاملاً اختیاری، به عنوان حقوق صاحبان سهام طبقه‌بندی می‌شود.
حسابداری سهام ممتاز نمونه بارزی از تعامل مهندسی مالی و استانداردهای حسابداری است. شرکت‌ها می‌توانند ابزارهایی با ویژگی‌های خاص طراحی کنند تا به نتیجه حسابداری مطلوب (بدهی یا حقوق صاحبان سهام) دست یابند. با این حال، آن‌ها باید بین نحوه عمل حسابداری، جذابیت ابزار برای سرمایه‌گذاران و هزینه اقتصادی واقعی آن، مصالحه کنند. ویژگی‌هایی که سرمایه‌گذاران می‌خواهند (مانند سود تضمین‌شده و قابلیت بازخرید) دقیقاً همان ویژگی‌هایی هستند که طبق IAS 32 منجر به طبقه‌بندی بدهی می‌شوند. برای دستیابی به طبقه‌بندی حقوق صاحبان سهام، شرکت باید سهام ممتازی با سود اختیاری و بدون ویژگی بازخرید منتشر کند. این نوع سهام ممکن است برای سرمایه‌گذاران جذاب نباشد یا نیاز به نرخ سود بالاتری داشته باشد. بنابراین، حسابداری سهام ممتاز یک ملاحظه استراتژیک در تأمین مالی شرکت‌ها است.
حسابداری سهام خزانه: بازخرید سهام توسط شرکت
سهام خزانه به سهام خود شرکت اطلاق می‌شود که توسط همان شرکت بازخرید شده است. استاندارد IAS 32 قانون روشنی برای حسابداری این سهام دارد. سهام خزانه باید از کل حقوق صاحبان سهام کسر شود. این سهام هرگز نمی‌تواند به عنوان دارایی شناسایی شود. زیرا یک شرکت نمی‌تواند در خودش منافعی داشته باشد. علاوه بر این، هیچ‌گونه سود یا زیانی از خرید، فروش، انتشار یا ابطال سهام خزانه در صورت سود و زیان شناسایی نمی‌شود. هرگونه تفاوت بین قیمت خرید و قیمت فروش یا ابطال، مستقیماً در حقوق صاحبان سهام شناسایی می‌گردد. این تفاوت معمولاً در حساب صرف سهام یا یک اندوخته جداگانه ثبت می‌شود.
رویکرد حسابداری IFRS برای سهام خزانه، دیدگاه مفهومی خاصی را منعکس می‌کند. این دیدگاه معتقد است که یک شرکت نمی‌تواند از معامله با سهام خود سودی کسب کند. این معامله به عنوان بازگشت سرمایه به سهامداران تلقی می‌شود، نه یک سرمایه‌گذاری. وقتی یک شرکت سهام خود را بازخرید می‌کند، در واقع دارایی (وجه نقد) را به بخشی از صاحبان خود توزیع می‌کند. این یک معامله سرمایه‌ای است و معکوس فرآیند مشارکت اولیه در سرمایه محسوب می‌شود. در نتیجه، انتشار مجدد این سهام نیز صرفاً یک مشارکت سرمایه‌ای جدید از سوی یک مالک جدید است. تفاوت بین قیمت بازخرید و قیمت انتشار مجدد، یک «سود» یا «زیان» از فعالیت سرمایه‌گذاری نیست. بلکه صرفاً یک تغییر خالص در کل سرمایه مشارکت‌شده توسط مالکان است. این دلیل اصلی ثبت این تفاوت در حساب‌های حقوق صاحبان سهام است.
اهمیت ساختار سرمایه برای تحلیلگران و سرمایه‌گذاران
ساختار سرمایه یک شرکت، یعنی ترکیب بدهی و حقوق صاحبان سهام، یک شاخص حیاتی است. این شاخص، سلامت مالی، پروفایل ریسک و کیفیت سرمایه‌گذاری شرکت را نشان می‌دهد. درک اجزای دقیق حقوق صاحبان سهام طبق الزامات IFRS برای تحلیلگران ضروری است. این اجزا شامل سهام عادی، سهام ممتاز طبقه‌بندی‌شده به عنوان حقوق صاحبان سهام، صرف سهام و سود انباشته میباشد. این درک به سرمایه‌گذاران امکان می‌دهد تا کیفیت و ثبات پایه حقوق صاحبان سهام را ارزیابی کنند. همچنین به آن‌ها در فهم رقیق شدن مالکیت، اولویت ادعاها در زمان انحلال و توانایی شرکت برای تأمین مالی رشد آتی کمک می‌کند.
ماهیت مبتنی بر اصول حسابداری حقوق صاحبان سهام در IFRS، به ویژه قوانین طبقه‌بندی سخت‌گیرانه در IAS 32، ابزارهای قدرتمندی در اختیار تحلیلگران قرار می‌دهد. این ابزارها به آن‌ها اجازه می‌دهد تا فراتر از برچسب‌ها نگاه کرده و ریسک اقتصادی واقعی ساختار سرمایه یک شرکت را درک کنند. یک تحلیلگر آموزش‌دیده در IFRS می‌داند که نگاه کردن به «کل حقوق صاحبان سهام» کافی نیست. او یادداشت‌های توضیحی و صورت تغییرات در حقوق صاحبان سهام را بررسی می‌کند تا ترکیب آن را بفهمد. او می‌پرسد چه مقدار از آن ناشی از سود انباشته (موفقیت عملیاتی) و چه مقدار ناشی از انتشار سهام جدید است. با به کارگیری چارچوب IFRS، تحلیلگر می‌تواند نسبت‌های اهرمی را بر اساس محتوای اقتصادی باز محاسبه کند. این امر به او در قضاوت آگاهانه‌تر درباره توانایی پرداخت بدهی و پروفایل ریسک شرکت کمک می‌کند.
————————————————————————————-
برای دریافت مشاوره و نیز آگاهی کامل از شرایط ارائه خدمات با ما در تماس باشید :
تلفن ۱ : ۰۲۱۸۸۱۹۱۴۸۲
تلفن ۲ : ۰۲۱۸۸۱۹۱۴۸۳
فکس : ۸۸۲۰۵۷۶۶ ۲۱ ۹۸++
Loading...